Cuando tenía unos 14 años, haciendo un ejercicio en clase de inglés, mi compañero de equipo de 2 respondió que su película favorita era Los puentes de Madison . Yo n o había visto la película, pero conocía el nombre y sabía que era (para mi yo de entonces) una peli ‘pastelosa’ No me creí por un segundo su respuesta. Éramos los únicos que sabíamos hablar inglés en clase. Él dijo: it’s my m o m’s fav. Luego dijo algo de que ella había muerto o estaba muy enferma, creo. Lo dijo tan… calmado, tan serio, tan ausente, tan como si no estuviera pasando nada de nada … que dudé si era cierto. No pregunté. No dije ni una puta palabra. Y ahora pienso… ¿qué clase de persona era con 14 años? Me pasé medio instituto enamorada de él. Aun cuando nos separaron, le seguía la pista. Me alegraba de que las cosas le fueran bien. Era moreno y tenía el pelo rizado y unos ojos color chocolate intenso . No recuerdo casi su cara. Pero recuerdo sus neuronas haciendo chispa con las mías. ...
Comentarios
cerque la llum dels teus ulls,
però ja no hi són,
els he perdut... em quede quiet,
esperant que tornes
a mostrar-me el camí un altre cop
i a il·luminar aquesta trista foscor
que m'ensorra cada cop més...
Jo declare l'estat de felicitat permanent
bss
teras.eslomásfascinantedeti.
sinecesitasllorar,llora.perodespués
nodejesquenadietetapelanariz.
desorden: sigo buscándolas, pero aún no las he encontrado. lo de que no es algo malo... depende.
r: porque tiene sueño, está cansado, aburrido, desorientado, etc, etc. algún sitio mejor? a mí se me ocurren miles.
eldelatristefigura: lo de fascinante... no sé, no sé. no pienso llorar. jeje, me ha hecho mucha gracia lo de que te tapen la nariz... es una buena metáfora para mi circunstancia.